Dynastia piastów drzewo genealogiczne

Moda na Czajkowskiego właściwie nie minęła nigdy: jego wspaniałe dzieła do dziś żyją własnym życiem, grane „na poważnie” i „na jazzo- wo”, znane z rozmaitych wiązanek, opracowań i przeróbek. Oper, symfonii, baletów, koncertów, uwertur i innej „drobnicy”, która wyszła spod pióra Czajkowskiego, jest ilość niezliczona, w każdym razie w muzyce rozrywkowej najlepiej są znane do dziś (wymieniamy w kolejności chronologicznej): uwertura Romeo i Julia (1869), I Koncert fortepianowy b-moil op. 23 (1874—75), balet Jezioro łabędzie wraz z suitą (1875—76), Walc z serenadą na skrzypce (1877), opera Eugeniusz Oniegin (1877—78), Uwertura 1812 (1880), balet Dziadek do orzechów (1891—92) oraz VI Symfonia h-mollop. 74, zwana Patetyczną (1893).
Nieco inna w stylu i charakterze jest twórczość Nikołaja Andriejewi- cza Rimskiego-Korsakowa (1844—1908), kompozytora należącego do tzw. Potężnej Gromadki, chętnie nawiązującego do muzyki ludowej. „Główną domeną twórczości Rimskiego-Korsakowa — pisze Zofia Hel- man w programie do warszawskiego wystawienia Szeherezady (1979) była opera, zwłaszcza opera fantastyczna oparta na motywach ludowych baśni rosyjskich i legend […] Czarowny świat ludowej baśni, sceny pogańskich obrzędów i zabaw ludowych, obrazy przyrody — to krąg tematyczny pojawiający się nie tylko w operach Rimskiego-Korsakowa, lecz także w jego muzyce symfonicznej […] Należą tu: poemat symfoniczny Sadko (1867), symfonia Antar, Bajka i suita symfoniczna Szehere- zada (op. 35).” Ta ostatnia (powstała w 1888 r.) przez współczesnych kompozytorów jest chętnie wykorzystywana jako zbiór przebojowych tematów, podobnie jak słynna suita Car Sałtan (z 1903 r., z której pochodzi Lot trzmiela).