Araks wystąpił również w innych spektaklach swego teatru

Dyl Sowizdrzał i Autograd XXI oraz w filmach 31 czerwca i Być gwiazdą. Z czasem stał się ceniony („To zespół z dużą przyszłością” — twierdzi znany jazzman Gieorgij Garanian), a nawet modny: wielu instrumentalistów chciałoby grać w Araksie (udało się to dwóm muzykom Wie- siołych Riebiat), wielu kompozytorów, solistów i producentów płytowych chce zapraszać „araksowców” do współpracy. W 1976 r. Dawid Tu- chmanow powierzył Siergiejowi Bielikowowi wykonanie śpiewanego wiersza Verlaine’a Sentymentalna przechadzka (longplay Na fali mej pamięci), 4 lata później Bielików i Abramów spróbowali zmierzyć się z własnymi „pomysłami na miarę Queen”, nagrywając m.in. Nokturn, w którym wspaniale współbrzmią: głos ludzki, syntezatory, fortepian, gitara basowa i perkusja. Sam Bielików przeszedł do Araksu z Samocwietów. Na pewno nowego ducha tchnął w zespół Jurij Antonow, który  o czym piszę dalej — współpracuje z nim od wiosny 1979 r.: efektem jest udana mała płyta z piosenkami lidera. Araks chętnie towarzyszy młodym, zdolnym solistom. Przykładem wspólne nagrania z Tatianą Ancyferową Poznaj mnie, (1980). Jedyne własne przeboje zespołu to Moda i Daj nam siły Ziemio (1981). Bez obawy o pomyłkę Araks można zaliczyć do grup soft-rockowych. Jej skład (1981): Anatolij Aloszyn  śpiew; Timur Mar- dalejszwili  gitara solowa; Wadim Gałutwin gitara* śpiew; Siergiej Rudnicki  fortepian, syntezatory, śpiew; Siergiej Bielików — gitara basowa, klawesyn, śpiew; Anatolij Abramów  perkusja.