Małgorzata halber wikipedia

Warto jednak wspomnieć o walorach towarzyszącego im zespołu pod kierownictwem Sama Voodinga: rekomendowały go entuzjastyczne recenzje z tournee koncertowych po zachodniej Europie oraz nowojorskie występy wespół z orkiestrą Fletchera Hendersona. Podobnie entuzjastyczne było przyjęcie całej trupy przez publiczność zwłaszcza Moskwy i Leningradu oraz recenzje największych radzieckich autorytetów. Ich opinia: „tak, to dobre” była równoznaczna z akceptacją: „to jest kierunek rozwoju naszych muzyków”. Odtąd jazz oraz „jazz” zaczęto w Związku Radzieckim traktować bardzo poważnie: w prasie, nawet codziennej, ukazywały się eseje, w których zastanawiano się nad rodowodem „nowej kultury muzycznej”, pisano o eksperymentach Milhauda, Strawińskiego i Satiego. Zastanawiano się również: „czy tę muzykę amerykańską rozumieją Europejczycy, a jeżeli tak — czy potrafią ją grać? […] Czy jazz może być «rosyjski»?” Pierwszą próbą odpowiedzi na to pytanie był oktet AMAjazz (pierwsze litery są skrótem nazwy Stowarzyszenia Autorów Moskiewskich), zorganizowany w marcu 1927 r. w Moskwie przez Aleksandra Cfasmana. Na czele zespołu wystąpili dwaj soliści — lider jako pianista-wirtuoz oraz perkusista Iwan Baczejew. Dzięki Cfasmanowi jazz po raz pierwszy zabrzmiał w radiu radzieckim — w 1928 r. AMAjazz chętnie korzystał ze sprawdzonego repertuaru amerykańskiego, przeważnie grając utwory Youmansa, Warrena i Gershwina.