Zmniejszył się udział własnej twórczości

Proporcje między gatunkami muzyki rozrywkowej emitowanej przez środki masowego przekazu w NRD są dziś inne niż przed 30 laty: zmniejszył się udział własnej twórczości, w muzyce obcej (zagranicznej) znaczącą przewagę mają obecnie utwory (nagrania) z krajów socjalistycznych. Inny też jest gatunkowy podział muzyki krajowej: jeśli stan obecny porównać z sytuacją np. sprzed 20 lat, to stosunek pop musie do beatu (rocka) jest dziś dokładnie odwrotny. Wówczas magrinesowy, dziś beat, a właściwie rock jest nierzadko dumą kompozytorów, autorów, aranżerów i wykonawców z NRD. Spora w tym zasługa konkurencyjności tej muzyki dla twórczości obcej, zagranicznej, i to nawet poza krajem: współtwórcą muzyki do znakomitego filmu angielskiego Just a Gigolo był m.in. Günther Fischer, czołowy muzyk jazzowy i jazz-rockowy. W Polsce znamy jego piękną ilustrację muzyczną do obrazu Solo Sunny, warta uwagi jest również jego muzyka do P.S., Ein irrer Duft von frischem Heu, Liebeserklärung an Berlin, Glück im Hinterhaus, Severino oraz Das Versteck.
Powyższy wstęp do historii muzyki rozrywkowej Niemieckiej Republiki Demokratycznej chyba ponad wszelką wątpliwość dowiódł, że pojęcie show-biznesu zrozumiano w tym kraju dość dawno i aż nadto dobrze. Wielka w tym zasługa mądrego mecenasa muzycznego — Komitetu ds. Rozrywki. Komittee für Unterhaltungskunst powołano do życia przy Ministerstwie Kultury NRD w 1971 r. Jego zadaniem jest nadzór i opieka nad artystami (najlepszych z nich Komitet co roku nagradza), a także przygotowanie muzyczne i w ogóle kulturalne (artystyczne) publiczności. Jak bowiem twierdzi Komitet — rozrywka jest dziś formą wypowiedzi politycznej: „czym zapełniasz swój wolny czas, jak się bawisz — najlepiej świadczy o tobie”.