Komitet m.in. wydaje licencje prezenterom dyskotek

Za wzorcową od dawna uważa się „Alextref”, dyskotekę w centrum Berlina. Pomocne prezenterom jest także radio: Jugendstudio DT 64 uczy, jak prowadzić dyskotekę, kształci prezenterów od strony artystycznej (krótkie, bardzo przystępne „wykłady” z historii muzyki rozrywkowej), podaje wymowę obcojęzycznych tytułów i nazwisk, przede wszystkim nadaje utwory, umożliwiając ich nagranie na magnetofon. Efekt rocznej działalności DT 64: 1600 minut na antenie, 260 wylansowanych przebojów, 20000 kilometrów, jakie przebyli autorzy audycji, jeżdżąc po kraju od dyskoteki do dyskoteki — instruując, oceniając, pomagając, wyławiając najlepszych prezenterów. Licencjonowanych jest w NRD ponad 5000. W umuzykalnianiu publiczności (przede wszystkim młodzieży) ważną rolę odgrywa również telewizja. Rekordy powodzenia bije największa z trzech wspomnianych list przebojów „Schlagerstudio” (odpowiednik naszego dawnego „Studia 13”). O tym, który z wykonawców, która z prezentowanych przez nich piosenek lepsza  decyduje nie jury, lecz publiczność. W każdej, nadawanej raz na miesiąc audycji występują artyści krajowi i zagraniczni. Trzynasta w danym roku rozgrywka to finał  na przebój roku. Stąd zresztą tytuł tej audycji: „Einmal im Jahr” („Raz w roku”). Raz w roku na największy przebój głosuje prawie ćwierć miliona osób. Własną politykę lansowania przebojów i wykonawców ma firma fonograficzna Amiga, która od 1971 r. wydaje corocznie własny ich wybór w serii „Rhythmus”, raz na kwartał prezentując najciekawsze nagrania radiowe w cyklu „Hallo”, w serii „Box” przypominając same gwiazdy. Ich powodzenie jest ogromne — średni nakład każdej z wymienionych płyt wynosi 250—350 tysięcy egzemplarzy.