Jednolitość akcji
Wprawdzie i ta partytura była w rzeczywistości dwuaktowa, ale Mascagni połączył oba akty łącznikiem symfonicznym (Intermezzo) i tą drogą uzyskał pozorną jednolitość akcji. Leoncavalla ominęła nagroda, ale na szczęście pozostała mu dobra sława. Już 21 maja 1892 roku w Teatro dal Verme w Mediolanie prapremierą Pajaców zadyrygował Arturo Toscanini. Opera zyskała międzynarodowy rozgłos i doczekała się w ciągu kilku zaledwie lat wystawień na wszystkich ważniejszych scenach Europy i Ameryki. Stosunkowo wcześnie, bo już w październiku tegoż 1892 roku, Pajace trafiły na scenę Teatru Wielkiego w Warszawie. Leoncavallo uważany jest, wraz z Mascagnim, za czołowego przedstawiciela weryzmu włoskiego. Kierunek ten, pozostający pod silnym wpływem literatury naturalistycznej, zwłaszcza Emila Zoli, zmierzał do oddania w operze prawdy życia, do odtwarzania realnych sytuacji za pomocą środków muzyki dramatycznej. Oparte na takich właśnie założeniach Pajace odznaczają się niezwykłą impulsywnością wyrazu, urzekającą śpiewnością, starannym opracowaniem kontrapunktycznym i znakomitą instrumen- tacją. W żadnym ze swoich następnych dzieł scenicznych kompozytor nie osiągnął już podobnych wyżyn artystycznych.