Styl Pugaczowej jest trudny do określenia

Typowy beat (Bęben szamana) miesza się w jej piosenkach z folklorem rosyjskim (Do widzenia, lato) i muzyką country (Wiśnia), dramatyczny song (Kobieta, która śpiewa) kontrastuje z frywolną piosenką-opowiastką (Królowie wszystko mogę), ballada zaś (Podoba mi się…) sąsiaduje w repertuarze wokalistki z dynamicznym rockiem (Maestro). Po występie w Cannes (1977, Targi Muzyczne MIDEM) nazwano ją „Janis Joplin Europy Wschodniej”. Może to prawda? „Od początku pracy scenicznej — mówi wykonawczyni — jestem związana z teatrem, filmem, cyrkiem i estradą. Śpiewając staram się wczuć w psychikę każdego z bohaterów moich piosenek; cóż bowiem wart jest artysta, który pośpiewa, pośpiewa, ukłoni się po oklaskach i pójdzie do domu? Piosenka to przecież teatr i film w miniaturze.” Bogata jest dyskografia Pugaczowej: dwupłytowy album Zwierciadło duszy (1978), Śpiewa Ałła Pugaczowa, Arlekin i inni (1979), To się jeszcze zdarzy (1980), Wznieś się ponad smutki (1981), Jak trudna jest ta droga (1982), Przyszłam i mówię (1985), Szczęście w życiu osobistym! (1986). Ich łączny nakład osiągnął w Związku Radzieckim ponad 130 min egzemplarzy! A Europa Zachodnia, Skandynawia (gdzie wokalistka nagrała longplay Watch Out) i Japonia? Najważniejsze przeboje, poza wymienionymi, to: Jasne, błyszczące oczy (1974), Śnisz mi się, Przed lustrem (1975), Bardzo dobrze (1976), Sonet numer 90, Nie wyrzekać się miłości, Muszkieterzy (1977), Niedouczony czarodziej (1978), Gwiezdne lato, Ten świat, Pozostaw kłopoty, Przyjeżdżaj (1979), Moskiewski romans, Na „bis” (1981), Pierwszy krok oraz Idź i Pamiętaj o mnie (1982), Papierowy wąż (1984). Międzynarodowa popularność Ałły Pugaczowej jest bezdyskusyjna: tournee po Finlandii, które zaowocowało kuszącymi ofertami koncertów i nagrań (1981), udany recital w paryskiej „Olympii” (1982), film dokumentalny Ałła (1985), wspólny występ w Wiedniu z Amerykaninem Barrym Manilowem (1987). Tak, ta wspaniała artystka nie ma dziś równej sobie w Związku Radzieckim!