Radości i kłopoty

I znów wypada mi się zastrzec, że nie tylko taką muzykę propagowały w latach siedemdziesiątych radzieckie publikatory, a Tuchmanow  choć „naj-naj-naj”  nie był jedynym godnym uznania jej twórcą. W dalszym ciągu była i jest popularna muzyka nazywana na Zachodzie M.O.R. (mid- dle of the road), czyli po prostu „muzyka złotego środka”. Ta, której bogate tradycje stworzyli Utiosow, Bernes i Magomajew, Szulżenko, Kry- stalinska i Zykina. Jeśli istnieje sposób na unowocześnienie takiej muzyki na pewno sposób ten znalazła i spożytkowała Ałła Borisowna Puga- czowa (ur. 1946).
To nieprzeciętna osobowość artystyczna! Gra na gitarze, jest aktorką filmową, kompozytorką i, przede wszystkim, wokalistką. Z wykształcenia dyrygent chóru (ukończone studia w stołecznym konserwatorium), z przypadku i zamiłowania — śpiewaczka. Debiutuje w tej roli już na pierwszym roku studiów (1969); lansuje wówczas swój pierwszy przebój: Robot. Pięć lat później zostaje równocześnie etatową dyrygentką Filharmonii Moskiewskiej i solistką Orkiestry Olega Lundstrema. Jednakże dopiero współpraca z Wiesiołymi Riebiatami i ich szefem Pawłem Słobodkinem daje Pugaczowej zadowolenie z siebie i możliwość rozwoju niezwykłego talentu. W 1975 r. zwycięża we Wszechzwiązkowym Konkursie Artystów Estrady (śpiewa Poczekamy, zobaczymy)-, ma teraz okazję i możliwości częstych występów za granicą. W 1975 r. zdobywa Grand Prix w konkursie na interpretację na bułgarskim „Złotym Orfeuszu”: na nowo odkrywa Dymitrowowskiego Arlekina. Powie później, że „całe życie czekała na taką piosenkę, jakby specjalnie dla niej skomponowaną”.
Pierwszy występ w Polsce — w 1976 r., na festiwalu sopockim, później co roku koncerty i recitale telewizyjne w naszym kraju; uwieńczeniem „polskiej kariery” Pugaczowej jest Grand Prix w interwizyjnym konkursie „Sopotu ’79”. Artystkę oglądaliśmy również na ekranie kinowym, jako bohaterkę w dużej mierze autobiograficznego filmu Kobieta, która śpiewa (1978, u nas wyświetlanego pod tytułem Gwiazda estrady). Jako aktorka filmowa Pugaczowa zadebiutowała w Niezwykłym chłopczyku (1969); legitymuje się także telewizyjnym filmem Teatr Ałły Pugaczowej oraz piosenkami śpiewanymi w Ironii losu (1975).