Dynamiczna działalność WIA

We wczesnych latach siedemdziesiątych coraz bardziej odchodzących od beatu w stronę rocka, próbujących też samookreślić się stylistycznie (wyraźna moda na hard-rock, repertuar i brzmienie grupy Pink Floyd) — niewątpliwie ożywia radziecką muzykę rozrywkową, a ściślej tylko pewien jej gatunek, nurt, styl. W dalszym ciągu uznaniem władz kulturalnych i powodzeniem u publiczności cieszą się dawne, z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, estradowe zespoły wokalno-instrumentalne, hołdujące włosko-francus- kiej manierze rewelersów, „eksperymentujące” z folklorem (czytaj: do około dziesięcioosobowego składu wprowadzające skrzypce, flet, akordeon), przede wszystkim towarzyszące rozmaitym solistom. Trzy z nich przeszły do historii: zreorganizowane w 1969 r. Wiesiołyje Riebiata (w których debiutowała Swietłana Riezanowa), Drużba związana z Edytą Piechą oraz gruzińska Orera — stały współpracownik Nani Bregwadze.
Orera zorganizowała się w 1961 r. przy Instytucie Pedagogicznym Języków Obcych w Tbilisi, z inicjatywy Roberta Bardżimaszwilego — multiinstrumentalisty, śpiewaka, zdolnego artysty estradowego, przez 4 lata kierującego kwartetem wokalno-instrumentalnym o podobnym charakterze. Popularna w środowisku kulturalnym Tbilisi, nowa grupa rozrosła się do septetu: dzięki pomocy miejscowej filharmonii, w krótkim czasie opracowała program, w którym prezentowała muzykę rozrywkową Europy Zachodniej oraz folklor Gruzji. Bardzo szybko Orera zasłynęła odkrywczymi wersjami pieśni i przyśpiewek z różnych regionów Związku Radzieckiego, a także zaskakującymi interpretacjami przebojów światowych. Początkowo śpiewała niemal wszystko: pieśni miłosne i protest- -songi, Toma Jonesa i Denisa Roussosa.