Kariera piosenkarsko-aktorska

Nadia Urbánkova (urodzonej 30 czerwca 1939 r. w Nové Pace) jest w wielu punktach styczna z karierami jej koleżanek: film Gdyby tysiąc klarnetów, Teatr „Semafor” (pyszna rola w sztuce Sest źen Jindricha VIII w 1965 r.), festiwale. Debiutowała w 1958 r. na deskach teatrów amatorskich, później ukończyła szkołę dramatyczną w Pardubicach. Praca konferansjerki pomogła jej w debiucie piosenkarskim. Dopiero w 1966 r. Urbánková „odnalazła siebie” — styl, interpretację i wyraz artystyczny — w muzyce country, którą „podpowiedział” jej Jirf Brabec, pianista Country Beatu. Z ogromnym powodzeniem, które zrazu zdziwiło wszystkich (bo skąd zainteresowanie Czechów amerykańską muzyką ludową?), wokalistka nagrywała i występowała w kraju, przeważnie w stołecznym Teatrze „Atelier”, oraz za granicą — nawet w samym Nashville, kolebce country. Już w Teatrze „Rokoko” Urbánková przypomniała o swoim talencie dramatycznym; jej rola Jenny w Operze żebraczej w 1975 r. była wielkim wydarzeniem. Dwa lata później artystka powróciła do „Semafora”, „po drodze” grając również w filmie, m.in. Pociągi pod specjalnym nadzorem i Piosenka za grosik. Trudno określić styl Urbánkovej-wokalistki, można jedynie mówić o jej podobieństwie: głosowym — do Judity Cerovskiej, Pilarovej i Ulrychovej, interpretacyjnym — do Billie Jo Spears, Skeeter Davis i Jody Miller. Waldemar Matuśka (urodzony 3 lipca 1932 r.) pochodzi z Koszyc, gdzie zresztą stale mieszkał, chociaż czuje się prażaninem. Teatr ma we krwi. Debiutował w zespole pieśni i tańca jako… bas, śpiewał w wojsku, był instruktorem w domu kultury, amatorsko grywał amatorskie sztuki wystawiane przez amatorskie sceny, prowadził szkolne zespoły artystyczne i kółka teatralne. W 1957 r. na krótko trafił do Teatru „Reduta” w Pradze, później wiódł cygański żywot artysty objazdowego. W lutym 1960 r. („miałem dwie koszule w plecaku i gitarę w ręku” — zawsze dodaje, opowiadając o sobie) Matuśka puka do drzwi teatrów przy Vśclavskich N£- mśstiach: „Semafor” oferuje mu skromną rolę pod warunkiem, że nauczy się jej do premiery. Już 3 miesiące później Matuśka śpiewa (w duecie z Karelem Stśdrym) tytułową piosenkę z następnej sztuki, również szybko otrzymuje główną rolę w wodewilu Zuzana je sśma doma, w którym śpiewa i gra obok Gotta. W następnych sztukach Matuśka poznaje Hegerovą i Pilarovą, z tą ostatnią lansuje słynny przebój Ach, ta niebiańska miłość (Ach, ta iśska nebeskś).