Kura

Współczesny Bachowi, Haendlowi i Vivaldiemu, był Rameau jednym z czołowych mistrzów muzyki XVIII wieku, a zarazem przedstawicielem wielkiej linii kompozytorskiej, określanej wspólnym mianem „klawesynistów francuskich”. Urodził się 25 września 1683 roku w Dijon w Burgundii jako syn organisty. Pierwszy stopień muzycznego wtajemniczenia zdobył więc pod kierunkiem ojca. Następnie udał się na studia do Italii, ale — jak sam później z żalem przyznawał — nie udało mu się gruntowniej zgłębić sztuki włoskiej.
Po powrocie do ojczyzny piastował stanowisko kantora i kapelmistrza, najpierw w Awinionie, potem w Clermont-Ferrand. Wreszcie w 1722 roku osiadł na stałe w Paryżu. Odludek, człowiek kłótliwy i skąpy, Rameau nie cieszył się sympatią otoczenia. Wytrwał w starokawalerstwie do 43 roku życia, by wreszcie ożenić się z dziewiętnastoletnią śpiewaczką Marią Luizą Mangot. Pod powłoką posępnego usposobienia kryła się jednak indywidualność subtelna i wrażliwa. Muzyka, niepodzielnie go zaprzątająca, była — jak nam to przekazują współcześni — jakąś jego marą wewnętrzną, za którą gonił bez wytchnienia. Tworząc wpadał w absolutną ekstazę. Cud równowagi sprawił, że ten geniusz miał nie tylko serce entuzjasty, ale i głowę filozofa. Był poetą i myślicielem.