Wszechmoc liczb

Kartezjusza. Wyznawał istnienie prawd absolutnych, wierzył we  wszechmoc liczb. W opublikowanym w 1722 roku Traktacie o harmonii sprowadzonej do zasad naturalnych walczył przeciwko koncepcji polifonicznej na rzecz harmonicznej. Twierdził, że „nie melodia jest drogowskazem muzyki, lecz harmonia”. Stworzył pojęcie tonacji, która była dlań nie tylko zjawiskiem trwałym pod względem teoretycznym, lecz także ważnym zjawiskiem wyrazowym. Za podstawę akordu przyjął tercję, prócz trójdźwięków określił akordy septymowe i nonowe, istotę dysonansów wyjaśnił za pomocą przewrotów. Konsekwencją tej genialnej pracy teoretycznej było wyzwolenie harmonii z więzów mechanicznego basu cyfrowanego oparcie jej na nowoczesnych zasadach funkcyjnych.
Wszechstronną twórczość Rameau cechuje wdzięk, świeżość inwencji oraz bogata struktura harmoniczna i rytmiczna. W dziedzinie opery nawiązał do francuskich tradycji narodowych, podwalinę których położył jeszcze za Ludwika XIV Jean-Baptiste Lully (1632—1687). Jako formą swej opery posługiwał się w zasadzie pięcioaktową tragedią liryczną, natomiast, w odróżnieniu od Lully’ego, wyraźnie eksponował na planie pierwszym muzykę, tekst spychając do roli podrzędnej. O librecistach wyrażał się z pogardą. Twierdził, że potrafi napisać operę nawet do artykułu z gazety… Dużo uwagi poświęcał muzyce baletowej, która stanowiła organiczną część każdej jego opery. Mimo iż do muzyki scenicznej zwrócił się dopiero w pięćdziesiątym roku życia (być może za sprawą nowo poślubionej żony), zdążył jeszcze pozostawić po sobie ponad trzydzieści dzieł tego gatunku. Najwybitniejszym jego utworem scenicznym jest opera Kastor i Polluks z 1737 roku, do dziś wystawiana we Francji jako narodowe arcydzieło.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *