Stabilizacja artysty

Lata 1972—77 to okres niesłabnącej popularności i niezwykłej „stabilizacji” artysty: co roku udział przynajmniej w dwu zagranicznych festlwa-4 —Z piosenką… 73 lach piosenki, co 2 lata film i jakaś nagroda krajowa, a do tego, oczywiście, przeboje i zwycięstwa w plebiscytach popularności. Schöbel zdążył w tym czasie odwiedzić Słoneczny Brzeg, Lublanę, Villach i Sopot, nakręcić najlepszy w swojej karierze film Nicht schemmein, Liebling (razem z Ooerk, w 1975 r.; w Polsce wyświetlany pt. Nie oszukuj, kochanie), zdobyć Nagrodę Państwową — najwyższe wyróżnienie artystyczne w swoim kraju, Order Zasługi i kilka Złotych Medali. Co roku — zwycięstwo we wszystkich plebiscytach na najpopularniejszego w kraju piosenkarza oraz nagrody młodzieżowego miesięcznika „Neues Leben” (odpowiednik naszego „Dookoła Świata” i „Razem”). Tak dzieje się do 1978 r., kiedy Schöbel przegrywa w tej „konkurencji” — sklasyfikowany na II pozycji, całkiem niespodziewanie za Jiirgenem Walterem. Nim odpowiem, dlaczego tak się stało — spróbuję wyjaśnić fenomen Franka Schöbla. Fenomen raczej socjologiczny niż artystyczny. Jego powodzenie u każdej publiczności nietrudno wytłumaczyć: Schöbel nie nosi sztywnych smokingów, nie stoi drętwo przed mikrofonem, nie odśpiewuje repertuaru, który na swój koncert przygotował. Śmieje się, tańczy, przekomarza z publicznością. Jest niebywale swobodny (ale nigdy za swobodny), ubrany tak, jak jego wielbiciele: barwna koszula, modne spodnie, fantazyjny krawat, sportowa bluza, rzadziej marynarka. Artysta śpiewa dla młodych i o młodych. A poza tym, co prasa NRD raczej pomija, prezentuje tzw. pozytywny typ kariery estradowej: śpiewającego szofera (mimo iż z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym, wszyscy są przekonani, że to kierowca), który do tego, co prezentuje i reprezentuje, doszedł sam — swoją pracą, talentem, nabytymi umiejętnościami. „I ty możesz zostać piosenkarzem — zda się mówić Schöbel — jeśli tylko chcesz i potrafisz pracować, przede wszystkim nad sobą.”