Smyczki

Dziedzinę kameralistyki reprezentuje w twórczości Hameau szereg koncertów solowych: na klawesyn z towarzyszeniem smyczków, bądź podwójnych; na flet i skrzypce, bądź na dwoje skrzypiec. Charakterystyczna dla tych utworów jest ilustracyjność, tak łubiana przez kompozytorów francuskich jeszcze od czasów XVI-wiecznej, renesansowej chanson (Janne- quin). Tyle że teraz obserwujemy znaczne wzbogacenie tematyki. Oprócz naśladowania głosów przyrody spotykamy się tu z dążeniem do charakteryzowania postaci. Niektóre tytuły odnoszą się nawet do konkretnych osobistości życia dworskiego czy artystycznego. Główną formą jest suita, choćby nawet — jak właśnie u Rameau — nazywała się koncertem. Utwory taneczne, jak rondeau, menuet, gigue, gawot, sarabanda, courante, rigaudon, tambourin — przeplatają się z utworami o tytułach ilustracyjnych, np. Niedyskretna, Dokuczliwa, Nieśmiały, Chciwiec. Dziś są to dla nas zagadki nie do rozwiązania, ale współcześni z pewnością orientowali się wybornie, o kogo w tych zakumuflowanych portretach chodziło.
Najsławniejszym klawesynowym utworem Rameau jest niewątpliwie La Poule (Kura) — kompozycja tak pociesznie rozgdakana, jak gdyby owa Kura właśnie zniosła złote jajo! Została ona wydana drukiem w Paryżu około 1728 roku jako numer 12 zbioru 17 Utworów klawesynowych pt. Nouvelles Suites de Pièces de clavecin.