Pierwsze nagrania płytowe

Ta ostatnia szybko zdobywa tytuł Piosenkarki Numer 1. Ma wyższe wykształcenie wokalne, jest absolwentką klasy fortepianu. Z równą łatwością śpiewa piosenki (tzw. light musie) jak i jazz. W 1958 r. występuje w filmie-musicalu Melodie, melodie, rok później odnosi sukces na wspólnym tournée z Włochem Vitem Torrianim. W 1965 r. na Festiwalu Piosenki w Mamai zajmuje II miejsce, w 1966 r. bierze udział w podobnej imprezie w Warnie (Bułgaria). Potem pierwsze nagrania płytowe (dopiero w 1967 r.), entuzjastycznie przyjęte występy w paryskiej Olympii, wreszcie debiut teatralny. Marinescu tworzy wzorcowy typ piosenkarki uniwersalnej, takiej, co to może wykonać każdą piosenkę, doskonale da sobie radę na estradzie i ekranie kinowym, potrafi śpiewać w grupie wokalnej, umie też być gwiazdą wielkiego show czy variété. Ten wzór szybko znajduje naśladowczynie, przede wszystkim w osobach Doiny Badei, Andy Càlugàreanu i Margarety PTslaru.
Ta ma wykształcenie niewielkie, lecz talent ogromny. Debiutuje w telewizji jako piętnastolenia uczennica, rok później nagrywa pierwszą piosenkę dla radia, natychmiast stając się ulubienicą publiczności. Jest w zasadzie artystką estradową, ale bardzo często pojawia się na ekranie kinowym, zresztą w filmach udanych, nagradzanych potem na festiwalach — w Monte Carlo, Pradze, Montreux. Filmy są na razie rozrywkowe, krótkometrażowe. Dopiero po roli Polly w Brechtowsko-Weillowskiej Operze za trzy grosze (wystawionej przez jeden z bukareszteńskich teatrów) Pîslaru występuje w filmie fabularnym Tunel: na III Rumuńskim Festiwalu Filmowym w Mamai (1967) otrzymuje dyplom specjalny za najlepszą rolę. Nagród zresztą ma już sporo: zwycięża w kolejnych festiwalach w Mamai (lata 1964—66), jest także potem laureatką festiwali w Braszowie i w Sopocie, otrzymuje Trofeum MIDEM ’69 (jako najpopularniejsza i najlepsza rumuńska solistka). Od 1970 r. aż do dziś każdego roku — w różnej kolejności — tournée zagraniczne, płyty, występy w telewizji, udział w festiwalach.