Kino włókniarz tomaszów maz

Zmiany polityczne i gospodarcze po X Zjeździe Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) w 1921 r. miały umiarkowany wpływ na rozwój muzyki rozrywkowej i życia muzycznego w Związku Radzieckim. W dalszym ciągu uznaniem melomanów cieszył się Aleksandr Wertyński, komponujący, piszący i wykonujący piosenki „w stylu minionej epoki”, a z drugiej strony coraz większy stawał się udział w życiu muzycznym kompozytorów „nowych czasów”, m.in. Utiosowa, Błantera i Sołowiowa-Sie- doja, tworzących na użytek radia, scen i wytwórni płytowych. Wielkim powodzeniem cieszyły się udane próby Leonida Utiosowa unowocześnienia muzyki rozrywkowej, a równocześnie niczyjego zdziwienia nie budził jazz amerykański, znany w Związku Radzieckim przede wszystkim z estrady i koncertów „na żywo”. Leonid Osipowicz Utiosow (1895—1982) — z wykształcenia skrzypek, z zamiłowania śpiewak (piosenkarz), z zawodu kompozytor i dyrygent, z przypadku reżyser estradowy i konferansjer. Już we wczesnej młodości był postacią barwną, niekonwencjonalną. Publiczności rodzinnej Odessy, a później Piotrogrodu i Moskwy dał się poznać jako artysta wszechstronny, otwarty na wszystko, co w sztuce nowe, lecz nie goniący za nowinkami. W 1928 r. powrócił z podróży po Europie zachodniej, w Berlinie i w Paryżu „zapoznał się” z jazzem, konkretnie z amerykańskimi orkiestrami Jacka Hiltona i Teda Lewisa. W kraju, wraz z trębaczem Jakowem Skomorowskim Utiosow namówił do współpracy 10 muzyków operowych, organizując pierwszy „standardowy” skład przyszłego zespołu, który nazwał Jazz-Kapela.