Pomoc w rozwoju i karierze wielu młodym wokalistom

W marcu 1974 r. Pajuszczije Gitary podjęły ambitną pracę nad rock- -operą Orfeusz i Eurydyka, cztery lata później wystawiły Dyla Sowizdrzała (inny tytuł: Legenda flamandzka). Skład zespołu (1973, podczas występów w Polsce): Irina Ponarowska, Walery Stipaczenko  śpiew; Ana- tolij Wasilew gitara; Aleksandr Fodorow gitara, śpiew; Jewgienij Broniewicki gitara, organy, śpiew; Grigorij Klemiec fortepian; Edgar Kuziner organy; Jurij Iwanienko gitara basowa, flet; Jurij Sokołow
perkusja. Zasługą Pajuszczich Gitar jest również pomoc w rozwoju i karierze wielu młodym wokalistom Jurijowi Antonowowi (który od 1969 r. rozpoczął „wędrówkę” po rozmaitych zespołach wokalno-instrumentalnych, śpiewając m.in. w Dobrych Mołodcach i Samocwietach), Irinie Ponarowskiej i Albertowi Assadulinowi (parze solistów w premierowej i płytowej obsadzie Orfeusza i Eurydyki) oraz Alle Kożewnikowej (Nele w Dylu Sowizdrzale). Słynna grupa nie dość, że zapoczątkowała rozwój zupełnie nowej radzieckiej muzyki rozrywkowej (przez upartych krytyków nazywanej eu- robeatem), to jeszcze stworzyła swoistą modę na nazewnictwo podobnych WIA, których punktem honoru było mieć w nazwie słowo „pajuszczije” lub „gitary”. Powstały więc i działały później m.in. Gołubyje Gitary, Sieriebriannyje Gitary, Pajuszczije Sierdca. Ta swoista moda ma dwa źródła. Jedno — w historii własnej muzyki rozrywkowej, konkretnie w słynnej przedwojennej orkiestrze Wiesiołyje Riebiata, od której nazwę pożyczył zorganizowany we wczesnych latach sześćdziesiątych zespół wokalno-instrumentalny (od 1969 r. występujący jako typowy WIA, czyli ansambl beatowy): stąd rozmaite Wiesiołyje Goło- sa, Wiernyje Druzja i Dobry Mołodcy; drugie źródło — oczywiście w Polsce, gdzie radzieccy tzw. młodzieżowi wykonawcy szukali nauki. Trzeba przyznać, że znajdowali ją, chętnie naśladując w nazewnictwie nasze Czerwone Gitary, Czerwono- i Niebiesko-Czarnych. Stąd też taka mnogość radzieckich zespołów „kolorowo-gitarowych”.