Preludium cis-moll

Preludium cis-moll, numer 2 ze zbioru 5 Morceaux de fantasie op. 3, mimo iż wyszło spod pióra zaledwie kilkunastoletniego kompozytora, zrobiło karierę światową i pod koniec XIX wieku stało się autentycznym przebojem estrad koncertowych.
Wprawdzie dokładna data powstania tego utworu nie została przez autora odnotowana na rękopisie, ale z relacji Jeleny Gniesiny, koleżanki Rachmaninowa z Konserwatorium Moskiewskiego (pianistki później wybitnej profesorki fortepianu), wiadomo, że grywał on ten utwór przed kolegami już w 1889 roku, a więc w wieku szesnastu lat!. W każdym razie, zanim wydał swoje preludium drukiem, co nastąpiło trzy lata później, w 1892 roku, większość młodych pianistów, studiujących w Moskwie, już je z upodobaniem grywała z odpisów. Czy możemy sobie wyobrazić podobny sukces obecnie? Młodziutki Rachmaninow zadedykował Preludium cis-moll, już w druku, swemu profesorowi kompozycji w Konserwatorium Moskiewskim, Antoniemu Areńskiemu (1861—1906), też zresztą niestaremu, bo był wówczas ledwie po trzydziestce. (Aż dziw, że kiedyś wszyscy ludzie byli tacy młodzi…)