Wyka siewna z rośliną podporową

Wkrótce po wyzwoleniu, w sierpniu 1945 r., powstaje Orkiestra Estradowa Wszechzwiązkowego Radia pod kierownictwem Wiktora Knuszewic- kiego: zatrudnia byłych muzyków frontowych i dość szybko przejmuje rolę wzorca artystycznego, wskazując kompozytorom, jak obecnie mają pisać muzykę rozrywkową, aranżerom — jak mają ją opracowywać, instrumentalistom zaś — jak należy taką muzykę grać. Tak przynajmniej pozwala sądzić program radia radzieckiego, w którym 15 grudnia inicjuje działalność „Słownik muzyczny”. Dzięki niemu słuchacze dowiedzieli się, że Knuszewicki pozyskał do współpracy m.in. Błantera, Cfasmana, Dunajewskiego, Milutina i Szostakowicza, i że jednym z najlepszych nagrań orkiestry przez długi czas pozostawała Armeńska rapsodia Ajwazjana. W 1947 r. rozpoczyna nadawanie III program Centralnego Radia, rok później na ukończeniu są próby uruchomienia sieci telewizyjnej emitującej programy w definicji 625 linii. 26 września 1952 r. Centralne Studio Telewizji nadaje pierwszy koncert muzyczny z własnych nagrań. Cykl koncertów transmitowanych „na żywo” rozpoczyna się 5 października 1955 r. Jest to następny etap nowych czasów, już po śmierci Stalina. Socrealizm zostaje poddany ostrej krytyce. Żadna z tych zmian nie omija, oczywiście, muzyki rozrywkowej, o której ciągle dyskutuje się, szukając jej najlepszych środków wyrazu. Wypowiadają się wykonawcy, kompozytorzy i animatorzy rozrywki, nie braknie też głosów filozofów, uznanych autorytetów. Z braku ciekawszych, specjaliści od propagandy sięgają po wypowiedź Anatolija W. Łunaczarskie- go — pisarza, krytyka i teoretyka literatury: „śmiech zawsze był ważną częścią społecznego procesu przemian. Wyostrzone, satyryczne strzały estradowych przedstawień skierowano teraz przeciw antypodom socjalistycznej kultury — biurokracji, niedołęstwu, łapownictwu, chuligaństwu i pijaństwu, przeciw wszystkiemu, co przeszkadza twórczemu wysiłkowi ludzi radzieckich, co obce radzieckiemu stylowi życia”. —