Śpiewające gitary

Pierwszym i przez długi czas najpopularniejszym są Pajuszczije (Śpiewające) Gitary, zorganizowane na przełomie 1965 i 1966 r. przez dwu leningradzkich muzyków jazzowych — gitarzystę i kompozytora Anatolija Wasilewa oraz perkusistę Siergieja Ławrowskiego. W pierwszym, niejako pionierskim okresie działalności Gitary próbowały — z mniejszym lub większym powodzeniem — łączyć nowoczesność brzmienia zapożyczonego od The Beatles i The Shadows (instrumentaliści) z tradycyjną śpiewnością włoskich artystów, z Marino Marinim i Giannim Morandim na czele (soliści wokaliści). Na styl Pajuszczich Gitar na pewno też wpłynęły dotychczasowe doświadczenia założyciela grupy — zrazu saksofonisty jazzowego, później przez siedem lat gitarzysty w Drużbie, najpopularniejszej wokalno-instrumentalnej grupie estradowej końca lat pięćdziesiątych i początku sześćdziesiątych (towarzyszącej polskiej piosenkarce Edycie Piecha, debiutującej w Leningradzie w 1957 r.). W pierwszym programie Gitar znalazły się utwory najpopularniejszych w owym czasie kompozytorów radzieckich — Babadżaniana, Koł- kiera i Tariwierdijewa. Później zespół coraz częściej i chętniej wykonywał, we własnych opracowaniach i z rosyjskimi tekstami, przeboje m.in. The Beatles, The Shadows i The Tremeloes; z czasem poważył się nawet na próby naśladownictwa Pink Floyd i Blood, Sweat and Tears! Swoją popularność Pajuszczije Gitary na pewno zawdzięczają urozmaiconemu repertuarowi, ale przede wszystkim — wysokiemu poziomowi artystycznemu: dawni i obecni członkowie zespołu to absolwenci szkół muzycznych. Najwięcej kłopotu sprawia określenie stylu tej grupy: daleko jej do nowoczesnego rocka, jest jednak bez wątpienia klasycznym (we własnym kraju), sprawnym zespołem beatowym; zdaniem krytyków — eurobeatowym. Już w końcu lat sześćdziesiątych Gitary wykształciły specyficzną manierę wykonawczą, która z kolei znalazła naśladowców przede wszystkim w Wiesiołych Rebiatach, Dobrych Mołodcach i Samo- cwietach.