Kariera The Blue Skirt Waltz

Jest krótsza i mniej efektowna: w oryginale walczyk Ćen/enś suknś, w 1941 r. skomponowany przez Vśclava Blahę dla znajomej orkiestry dętej, nie wiadomo jakim sposobem zawędrował za Ocean. W 1949 r. nagrała go orkiestra akordeonisty Franka Yan- kovicia, specjalizująca się w typowo czeskich czy może raczej „ogródkowych” polkach i walczykach. Powodzenie The Blue Skirt Waltz (proszę zwrócić uwagę na tajemniczą zmianę koloru tytułowej „spódniczki”!) miał ogromne: Złota Płyta i prawie półroczny przebój w Ameryce. Nie od rzeczy będzie wspomnieć w tym miejscu o zachodnioeuropejskich wpływach na muzykę takich krajów, jak Czechosłowacja, Bułgaria, Węgry i Rumunia. Tradycje francuskich pieśni i ballad łatwo zauważyć w muzyce krajów bałkańskich, wpływy starej naddunajskiej monarchii austro-węgierskiej oczywiście — na Węgrzech i trochę na Słowacji, bliskość Niemiec — w Czechach, podatnych zresztą nie tylko na wpływy operetki i tzw. kupletu wiedeńskiego, lecz również na typowo amerykański musical, który dotarł tam via Niemcy. Dość powiedzieć, że ogromnie popularna w latach trzydziestych Lucienne Boyer pozostawiła w Czechosłowacji zdolne następczynie (nie imitatorki jednak, jak np. w Polsce) — Milę Spazierovą-Hezka, Hanę Vitovą i Sonię Ćerveną. Wśród śpiewaków tylko jedno nazwisko zasługuje na uwagę — Rudolf Pellar. Chociaż spór o pierwszeństwo w mecenacie nad piosenką w Czechosłowacji jest do dziś nie rozstrzygnięty, moim zdaniem początków muzykowania należy szukać w stolicy Słowacji.