Marsz z opery Miłość do trzech pomarańczy

Sergiusz Prokofiew był niewątpliwie najciekawszą indywidualnością muzyki rosyjskiej i radzieckiej w pierwszej połowie XX wieku. Przyszedł na świat 23 kwietnia 1891 roku, w majątku Soncowka w Zagłębiu Donieckim, jako syn inżyniera agronoma. Studia muzyczne odbył u Reinholda Gliera (1875—1956), Anatola Liadowa (1855—1914) i Mikołaja Rimskie- go-Korsakowa (1844—1908). Jeszcze jako student zdobył rozgłos swymi utworami i występami pianistycznymi. Początki jego kariery przypadły na lata I wojny światowej. Już wtedy nowatorskie elementy jego sztuki nosiły w sobie znamiona rewolucyjne, toteż budziły ostry sprzeciw konserwatywnej części rosyjskiego środowiska muzycznego. W stylu swej twórczości był Prokofiew takim samym burzycielem skostniałych schematów, jak jego artystyczny brat, poeta Włodzimierz Majakowski. Obaj wyszli z buntu przeciwko staremu, obaj bezkompromisowo walczyli z zacofaniem w sztuce, obaj też nie mieli łatwej drogi. Majakowski, głęboko zaangażowany w sprawę Rewolucji Październikowej, załamał się i zwycięstwo odniósł dopiero po śmierci. Losy Prokofiewa ułożyły się inaczej. W 1918 roku, jak wielu innych zdezorientowanych wydarzeniami rewolucyjnymi artystów rosyjskich, wyjechał na zachód.