Nie tylko Puhdys

Ta pięcioosobowa grupa rockowa swą nazwę wzięła od pierwszych imion założycieli: Petera, Udo, Harry’ego i Dietera. Zorganizowana we wrześniu 1969 r. przez studentów Wyższej Szkoły Muzycznej w Berlinie, zadebiutowała 19 listopada we Freibergu (na razie jako kwartet gitarowy). Grupuje dziś zdolnych profesjonalistów, legitymujących się wcześniejszym kilkuletnim stażem w zespołach instrumentalnych i orkiestrach tanecznych. Zrazu bez stylu i osobowości artystycznej, zyskała je z chwilą przyjścia do zespołu nowego perkusisty i powiększenia się o świetnego wokalistę Dietera Birra. To on wytyczył drogę artystycznego rozwoju Puhdys, „podpowiadając” repertuar wzorowany na Deep Purple, Uriah Heep, Jethro Tuli i Joe Cockerze, stylistycznie jednak orientując zespół na… czeskie formacje beatowe i rockowe: Matadors, Blue Effect i Olym- pic. Podobne do nich brzmienie charakteryzowało Puhdys dość krótko — zaledwie w debiutanckim roku działalności. Wielkie powodzenie grupy w NRD datuje się od 1971 r., od występu w telewizyjnej audycji „Bazar” (pierwszy w tym kraju recital telewizyjny grupy rockowej) i małej płyty nagranej dla Amigi: wydana w następnym roku, utrwaliła popularność zespołu wśród niemieckich melomanów, wy- lansowała jego pierwsze przeboje — Turen óffnen sich zur Stadt i Geh dem Wind nich aus dem Wege. Bez względu na późniejsze opinie o muzyce Die Puhdys (brak oryginalności, wtórność stylistyczna i repertuarowa, nadużywanie środków wyrazu, niepotrzebna krzykliwość), trzeba przyznać, że grupie udało się  połączyć w bardzo atrakcyjną całość — dynamiczną, bardzo wtedy modną (a nigdzie przedtem w NRD nie wykonywaną) muzykę hard-rockową, mądre i refleksyjne teksty docierające do każdego słuchacza oraz bardzo sugestywne wykonanie. Od 1971 r. uznani za Grupę nr 1 w NRD, Puhdys co roku zwyciężają we wszystkich ankietach popularności i plebiscytach na najlepszy zespół, nigdy nie ustępując innym.