Repertuar koncertowy

Sława wirtuoza przyćmiła nieco znaczenie Paganiniego jako kompozytora. Aliści utwory jego stały się podwaliną repertuaru koncertowego skrzypków całego świata. Zasadnicze znaczenie mają tu przede wszystkim kaprysy. Zbiór dwudziestu czterech kompozycji tej formy wydał Paganini u Ricordiego w Mediolanie, w 1820 roku, jako opus 1 *. Był to dorobek kilkunastoletnich doświadczeń kompozytora w dziedzinie techniki skrzypcowej, dwadzieścia cztery wirtuozowskie utwory na skrzypce solowe, bez akompaniamentu, do tego stopnia najeżone technicznymi trudnościami, że dedykację zamieszczoną w pierwszym wydaniu i zaadresowaną „do wszystkiech artystów”, uznano za kpinę… Kaprysy długo uważane były za niewykonalne. Długo też nie były wykonywane publicznie. Sam maestro ich nie grywał, bo uważał je po prostu za etiudy techniczne. Kiedy jednak, poprzedzany legendarną sławą, przybył po raz pierwszy do Paryża i gdy 9 marca 1831 roku rozpoczął serię sensacyjnych występów w tamtejszym Teatrze Włoskim, zawiść miejscowych skrzypków zrodziła plotkę, że on sam też kaprysów zagrać nie potrafi. Wówczas to umieścił je w programie kolejnych czterech występów i łącząc je po sześć, wszystkie wykonał. Wzbudził podziw, zachwyt i przestrach. Powszechnie wierzono, że pozostaje w konszachtach z diabłem!